Çok büyük bir üzüntü ile öğrendim ki: Kastamonu Taşköprü Kiseköy’deki Babamın doğup büyüdüğü ve dedem babannem halalarım amcalarım yengelerim yeğenlerimle pek çok anılarım olan muhteşem ahşap ev, “Baba Ocağı” yanmış; bitişik 3 komşu ev ile birlikte(26 Kasım 2011)! Can kaybı olmaması bir teselli oldu kuşkusuz.
Geçen sene 2010 Temmuz ve evvelki sene 2009 Eylül aylarında evin dışından çektiğim bu fotoğraflara bakıyorum da keşke her noktasından hatıra alsaydım diye hayıflanıyorum. Depo olarak kullanılan giriş katı, katlara çıkılan ahşap merdivenler, Dedemin fotoğrafı olan Misafir Odası, Fırının önündeki geniş hol, boyum uzasın diye barfiks çalıştığım holdeki ahşap destek, tavanı çatıya açık hole bakan üst kat odaları, kızgın soba yüzeyinde ekmek kızartmalar, yer taplasında tahta kaşıklarla tarhana çorbasına hucumlar, ahşap tahıl depolarında elma avı, üstü açık havadar tuvaletler, yakın zamana kadar taşımayla doldurulan musluklu saç su kapları, en üstteki pencereden armut dalına geçmeler, ahşap merdivenlerden pata küte inip çıktığımızda Dedemin fırçaları, daha bunun gibi bir sürü anılar geliyor gözlerimin önüne.Anılar asla yok olmayacaklar; bizlerden önce…
Şinasi Hocam,
Yukarıda fotoğraftaki ev sanki rahmetli dedemin evi(Düzce Akçaören Köyü). Anlattıklarınızın çoğunu ben de böyle bir evde yaşadım. Sizi çok iyi anlıyorum. Ne yazık ki çocuklar büyüyünce amcalar dedemin evini eski diye yıkıp yerine beton ev yaptılar. Yani kötünün kötüsü var. Can kaybı olmaması en büyük teşelli. Büyük geçmiş olsun.
Teşekkür ederim Ayhan. Bu ülkede bizim neslin okumuş etmiş şehirlere göç edip şehirlilerle yaşayan insanlarının çoğunun mazisinde böyle bir ahşap Baba-Dede Ocağı vardır. Değeri ihtiyacı bilinip kullanılanları bir yangında gitmezse bile, eninde sonunda modern evlere mekan olurlar. Bizimkinde küçük amcam oturuyordu; yanmasaydı sonra ne olurdu bilemiyorum. Bir bakıma doğa kendi ipini çekti gibi…