ABD’nin diğer gördüğüm şehirlerinde olduğu gibi, Santa Clarita’da da atık gerikazanımına çok önem veriliyor. Diyebilirim ki etiket büyüklüğündeki bir kağıt parçası bile çöp olmuyor burada. Evlerde artık kullanılmayan her türlü kağıt karton plastik teneke cam gibi maddeler, gerekirse yıkanıp temizleniyor. Bu atıklar üzerinde “Recycle” yazan yeşil kapaklı gri tekerlekli plastik bidonlarda, naylon torbaya konulmadan biriktiriliyor. Daha sonra görevli motorize ekiplerin alması için haftanın belli bir günü kapı önüne taşınıyor.

 

 

 

 

 

 

Geri kazanımı mümkün olmayan kirli artıklar da, sağlam naylon torbalarda ve dolduktan sonra ağızları da bağlanarak, tekerlekli mavi plastik özel bidonlara konuyor. Üzerinde çöp olduğu da belirtilen bu bidonlar, ayni recycle gibi, haftanın belli bir günü yol kenarına çıkarılıyor.

 

 

 

 

 

 

 

 

Evlerdeki meyva sebze artıkları gibi yağlı sulu parçacıklar lavabo altlarına yerleştirilen çöp öğütücülerden evin direnaj hattına veriliyor. Böylece ıslak yağlı çöp sızıntıları ile uğraşmak zorunda kalınmıyor.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Biz Türkiye’de çöp bidonlarından yollara akan pis çöp sularından çok rahatsız oluyoruz, ama malesef bu konuda uygar bir düzen kuramıyoruz. Yazları Başkent Ankara’nın Çankaya’sında bile, yaya kaldırımlarındaki çöp sızıntılarının pisliğine bulaşmadan yürümekte zorlandığımı hatırlıyorum. Ortalıklarda biriktirilen naylon çöp torbalarının parçalanmasıyla etrafa yayılan çöpleri hiç konu etmiyeyim en iyisi …